Helden en pelgrims wijzen de weg in het hart van Zwitserland

Centraal in Zwitserland, nabij Luzern, ligt het Vierwaldstättersee, omringd door gekende Alpenbergen als Pilatus en Rigi. Dit wandelgebied is niet alleen uitnodigend door zijn prachtige natuur en vlotte bereikbaarheid, maar ook boeiend omdat je letterlijk in de voetsporen van helden en pelgrims stapt. Ikzelf volg Willem Tell, de bergen in.

Uitzicht op het meer vanuit Brunnen, Zwitserland. © Jeroen Hribar

Tussen koeien en kapellen
Willem Tell zou een boogschutter geweest zijn uit het kanton Uri waartoe Seelisberg behoort, mijn startpunt op de regionale Waldstätterweg in Zwitserland. Ik mag al meteen stijl klimmen langs smalle stenen trappen. Het Vierwoudstrekenmeer ligt immers ingeklemd tussen rotsen en bergen. Het lijkt alsof ik mijn hemelvaart ben aangevat, zeker wanneer rondom mij belgeluiden weerklinken. Het zijn echter koeien die me aankijken wanneer ik uiteindelijk hun groene alpenweides oversteek. Wanneer ik op een bankje van een kapel op adem kom, voel ik me pas echt hemels.

De kerk van Bauen. © Steven Loockx

In het spoor van pelgrims
De vele kapellen langs deze weg staan hier niet zonder reden. Een deel van het wandelpad is eigenlijk een oude bedevaartsroute die voert van het Bodenmeer in het noorden, naar het meer van Genève in het zuiden, met als uiteindelijke bestemming Santiago de Compostella. Ikzelf trek verder naar Fluëlen, waar ik de Reuss oversteek in het vernieuwde natuurreservaat, waar ook plaats gegeven wordt aan tal van watersporten. Ik vraag me af of de pelgrims zich hier vroeger ook tot ontspanning zouden hebben laten verleiden.

wandelen2

Wandelen op de Waldstätterweg. © Steven Loockx

Op een bedje van stro
Onderweg merk ik op dat langsheen deze route nieuwe accommodaties zijn ontwikkeld als antwoord op de duurdere hotels: voor wie wil, is het mogelijk om zijn bedje te spreiden in zowel budgetvriendelijke hostels, woud- en berghutten, als zelfs op de zolders van sommige stallen. De familie Ziegler biedt bijvoorbeeld de mogelijkheid om te overnachten op stro. Daarnaast wandel ik voorbij tal van barbecueroosters, waarnaast hout opgestapeld ligt en je jouw eigen potje kan koken. Zwitserland hoeft echt niet duur te zijn, als je uitkijkt naar alternatieven.

Uitzicht op het meer tijdens de wandelingen. © Steven Loockx

Dorstige laven en hongerige spijzen
Omdat ikzelf toch ook wat spaarzaam probeer te zijn, hanteer ik een paar simpele regels. Zo zou ik bijvoorbeeld elke middag kunnen genieten van een heerlijke lunch aan een knapperende open haard in de talrijke bergrestaurants, maar ik opteer voor een broodje uit een lokaal winkeltje en hervul mijn waterflesjes aan de vele waterbronnen. Voor het regionaal vervoer gebruik ik de Tell Pass, waarmee ik naast de treinen, bussen en boten, ook gebruik mag maken van de kabelbanen en tandradtreinen. Super handig!

Op weg naar de oorsprong van de Zwitserse Confederatie
De weg der Schweiz voert me vanuit Fluëlen verder naar de oorsprong van Zwitserland. Het waren de burgers van de eerste 3 ‘oerkantons’ (Uri, Schwyz en Unterwalden) die zich op 1 augustus 1291 het juk van de Habsburgers afwierpen en elkaar plechtig beloofden bij te staan bij elke bedreiging. Deze historische gebeurtenis is populair geworden door de legende van Willem Tell die zich hier, op de oevers van het Vierwaldstättersee, afspeelt en in Sisikon uitgebeeld wordt in 4 enorme fresco’s, in de zogenoemde Tellskapel.

De bloemenweg naar Rigi Scheidegg. © Steven Loockx

Baden in weelde en bronwater
De volgende dag trek ik van Brunnen naar Rigi Kulm. Het eerste stuk van de weg is loodzwaar; ik moet zo maar even meer dan 1000m klimmen. De kabelbaan was een goed alternatief, maar nu is mijn beloning aan de top des te meer verdiend. Ik beland in het recentelijk geopende kuuroord Kaltbad. Een badjas en slippers liggen op mijn kamer klaar en nodigen me uit voor een sprong in het verwarmd buitenbad. Ik voel me (alweer) in hemelse vervoering.

Steiger in Weggis. © Tanja & Chris Suter

Meegevoerd door de stroom
Gezien ik op de Rigi Kulm overnacht heb, kan ik mijn laatste dag vooral afdalen, richting Arth-Goldau. Maar vandaag ga ik verder als luie toerist en gebruik ik de bergtreinen van de Rigi-bahnen. Ik verzeil in een stroom van Aziaten, die hier in massa’s toekomen. Na elke bocht schreeuwen ze hun verwondering uit en trachten ze met hun selfiesticks alles vast te leggen op de gevoelige plaat. Ik stap daarom onderweg toch maar af en ga te voet weer verder.

De oudste stoomstrein op de Rigi-bahn. © Steven Loockx

Terug met pure stoomkracht
Wanneer ik plots een schrille stoomfluit hoor, zie ik even verderop een oude stoomtrein over de tandradbaan naar boven puffen. Op dat moment wordt mijn passie voor oude treinen aangewakkerd en haal ook ik mijn smartphone boven. Ik wil niets van deze ervaringen voorbij laten gaan en bewonder de zin voor traditie die de Zwitsers hanteren. Raderboten en stoomlocomotieven worden nog steeds ingezet in reguliere dienst en als parels gekoesterd. Onder de indruk van de ervaringen op deze tocht keer ik met een voldaan gevoel huiswaarts.